شهری شدن فضای جغرافیایی ایران نگران کننده است/منافع شخصی افراد زورمدار قانون را دور می‌زند

به گزارش ایسنا، محمد تقی رهنمایی در نشست تخصصی “سیلاب‌های اخیر ایران: زمینه‌ها فرصت‌ها و تهدیدها” که امروز در دانشگاه خوارزمی برگزار شد ذیل پاسخ به این پرسش که چرا در کشوری که روی کمربند خشک و نیمه خشک زمین قرار گرفته سیلاب‌های اینچنینی به وقوع پیوسته است، گفت: علی رغم آنکه کمیت بارشی در کشور پایین است اما در ارتفاعات زاگرس جزایر بارشی با بیش از ۱۰۰۰ میلیمتر بارش سالیانه وجود دارند.

وی با اشاره به اینکه بارش در کشور ما نامتوازن بوده و به ازای تغییر فصل، تغییر می‌کند ادامه داد: بارش‌ها بیشتر در نیمه مرطوب کشور اتفاق می‌افتد. منهای جنوب شرقی ایران که مناطق آن تحت تأثیر باران‌های موسمی قرار دارد و در تابستان ۲۰۰ میلیمتر بارش دارند.

این استاد دانشگاه تهران تصریح کرد: جزایر بارشی البرز و زاگرس روی دامنه‌هایی می‌ریزند که مورد تخریب و تجاوز قرار گرفته است. تخریب جنگل‌های زاگرس و جنگل‌های مازندران به منظور تجارت چوب و نیز کوه خواری حاصل ندانم کاری‌های مسئولان است.

رهنمایی افزود: منابع تغذیه رودخانه‌های ما عموماً ارتفاعات داخلی هستند و رژیم جریان آب به تبعیت از رژیم بارشی طغیانی و طوفانی است که با شیب تند و با قدرت فرسایش زیاد، به جلگه می‌رسد. این در حالیست که حریم رودخانه اسماً روی کاغذ است و در کشور ما منافع شخصی افراد زورمدار قانون را دور می‌زند.

این استاد دانشگاه تهران همچنین از شهرنشینی پرشتاب طی ۳۰ سال گذشته انتقاد کرد و گفت: تعداد شهرها از ۱۹۹ شهر در سال ۱۳۳۵ به ۱۳۱۲ شهر در سال ۱۳۹۵ افزایش یافته و در این سال ۷۱ درصد جمعیت را جمعیت شهری تشکیل داده است.

رهنمایی با بیان اینکه الزاماً در شهر زندگی کردن به معنی داشتن فرهنگ شهروندی نیست، اظهار کرد: فضای جغرافیایی ایران در حال شهری شدن است که این موضوع نگران کننده است.

وی همچنین تصریح کرد: میزان اعتبارات شهرداری‌ها به دنبال افزایش جمعیت شهر نشین بالا می‌رود که این نوعی تشویق به شهر نشینی است. در حالیکه در چنین شرایطی زاغه نشینی مدرن به وجود می‌آید.

این استاد دانشگاه تهران در پایان تصریح کرد: در سه الی چهار روز اول سیل انبوهی از مسئولان به مکان‌های سیل زده شتافتند تا ذکر مصیبت کنند در حالیکه سازمان مدیریت بحران در حاشیه مانده بود؛ این موضوع تداخلمسئولیت‌هاست در حالیکه صاحب عزای واقعی مردم بودند و در نهایت نیز این مردم بودند که در عین درماندگی به کمک یکدیگر شتافتند.